'Terug van weggeweest'

‘Wachten’

Het was opnieuw een paar uurtjes vertoeven in de wachtkamer en wederom een belevenis op zich. Het was wachten, wachten en nog eens wachten en uiteindelijk werd het wachten zelfs over de lunch heen getild. Zucht..! Ik begin mij dan ook al aardig thuis te voelen op het migratiebureau! Maar het wachten werd beloond met een schriftelijk contract dat ik mag blijven! Super…! Vervolgens zette het wachten zich voort bij de bank. Het document moest uiteraard betaald worden en dat gebeurt niet op het migratiebureau zelf. Met een piep klein betaalbonnetje gingen wij op weg naar de bank. Aldaar leverde ik na zeker een uur wachten mijn bonnetje in, liet mijn paspoort zien, betaalde wat ik betalen moest en ging weer op weg naar het migratiebureau. Eenmaal daar leverde ik mijn gekregen kwitanties in waarna wij te horen kregen dat een gedeelte niet betaald was. Dus daar gingen wij weer, op weg naar de bank! Pfffff….! Wij zagen ons opnieuw een uur wachten bij de bank. En jawel, er stond nog steeds een flinke rij. Het wachten bleef gelukkig uit. Wij mochten voor waarna de zaak ‘verblijfsvergunning’ afgerond kon worden. Ten minste, gedeeltelijk afgerond, want het is nog dertig dagen wachten voordat ik mijn ‘greencard’ op mag halen!

Bezoek..!

En toen stond er in eens familie en vrienden op de stoep voor een bakje koffie. Wat een gezelligheid! Het was heerlijk om familie en vrienden om mij heen te hebben. Wij hebben samen dan ook flink wat tijd gespendeerd. De eerste paar dagen had ik nog wat activiteiten zoals taalles, een seminar/conferentie en een muzikaal bezoekje aan de ouderen (waar wij overigens samen liederen hebben gezongen, zie foto), maar verder klonk het verzoek van de directeur van stichting ‘Bethania’ als volgt; ‘laat je familie Moldavië zien!’. Zo gezegd, zo gedaan! Zo hebben wij heerlijk gewandeld door de mooie natuur van Moldavië waarop overigens mooie reacties volgde van de lokale mensen. Zo werd mij gevraagd; ‘wat hebben jullie vandaag gedaan?’. Waarop ik antwoordde: ‘wij hebben heerlijk twee en een half uur gewandeld’. Waarop de reactie; ‘gewandeld? Waar naartoe? Ooooh ja, jullie zijn Nederlanders!’. Verder heb ik verkondigd een muzikale familie te hebben en stonden wij dus uiteindelijk voorin de kerk twee liederen te zingen. Mede in het Roemeens! Wat overigens een ontzettend mooie taal is om in te zingen. Verder hebben wij een Russisch Orthodox klooster bezocht waar wij een ‘preek’ kregen van een priester welke ik zo goed en kwaad als ik kon heb geprobeerd te vertalen.

Ook hebben wij een tour gehad door de hoofdstad Chisinau. Dit door onze gids genaamd Sam. Een gids die ik u kan aanbevelen! De tour begon bij een attractie park. Wij gingen dan ook direct terug in de tijd, namelijk die van de Sovjet-Unie. De foto’s spreken boekdelen, maar in een attractie zitten betrof nog meer een belevenis. Bijvoorbeeld het reuzenrad. Het rad ging op sommige punten krakend en piepend omhoog waarna uiteindelijk een mooi uitzicht volgde over Chisinau! Ook hebben wij het Nationaal Museum bezocht. Het gebouw is al een beleving op zich. In de geschiedenis komt duidelijk naar voren wat voor verdeeldheid er geheerst heeft. Dit is tot aan de dag van vandaag merkbaar. Zal de mens ooit leren hoe het anders kan?! Al met al hebben wij mogen ruiken aan, proeven van en veel gezien van Moldavië met zijn cultuur.

Muziek, muziek en muziek

De Muziektherapie krijgt steeds meer vorm. Ondertussen is er een behoorlijk weekprogramma ontstaan. De ochtenden gebruik ik om mijn bevindingen te noteren, te rapporteren en te werken aan mijn Roemeense taalontwikkeling en vanaf half twaalf komen er kinderen. Per dag heb ik een klas en een klas heb ik weer in gedeeld in groepjes van drie a vier kinderen. Zo zijn er vijftien groepen. De kinderen weten precies wanneer zij muziek hebben. Hoe ik dit weet? Nou, afgelopen week gaf ik geen Muziektherapie en elke dag kwamen er kinderen van de desbetreffende klas naar mij toe om te vragen of er wel of geen muziek was. Na mijn ‘nee’ als antwoordt was de teleurstelling van de gezichten van de kinderen af te lezen. Een mooi gegeven!

Ik en ik!

Het is constant aanpassen en bijstellen van de manier waarop ik werk. Om een opvallend generaliserend aspect te noemen; ‘het is ieder voor zich!’. Van begin af aan is dit merk- en zichtbaar. Wanneer ik de kinderen vraag om bijv. een muziekinstrument uit te kiezen, in een kring te komen zitten en vervolgens een paar opdrachten geef is er ten opzichte van elkaar even een luisterend oor en attentie waarna hun aandacht verdwijnt en zij ‘alleen’ het instrument induiken. Er is, op een aantal uitzonderingen na, geen ‘samenspel’ aanwezig. Hier ligt de uitdaging voor de kinderen en voor mij. Zo zijn er kinderen die bepaalde vaardigheden van contact maken niet bezitten of manieren van contact maken inzetten die onacceptabel zijn. Dan kun je denken aan schoppen, slaan of schreeuwen. Dit hoor ik in de muziek terug. Nu kan ik tijdens de Muzieksessie de groepsdynamica inzetten op een manier dat zij elkaar corrigeren. Dit gebeurt ook, maar in veel groepen ook niet. Ik heb dan ook de keus gemaakt om meer individueel te gaan werken.

‘Vrijheid’

Bij individueel werken is het ervaren van vertrouwen en veiligheid ontzettend belangrijk. Hoe kom je tot het punt dat een kind zichzelf durft te laten zien? Want daar begint het, mijn ins ziens, mee. Ik wil namelijk eerst zien wat er in het kind zit/leeft om vervolgens toe te werken aan het ‘gewenst gedrag’. Een hypothese die ik in de lijn van dit onderwerp gesteld had kan ik nu al met de grond gelijk maken. Ik had namelijk verwacht dat ik een autoriteit zou zijn, de kinderen afwachtend zouden reageren en alleen zouden doen wat ik zeg. Dit denkende aan de manier van les geven binnen Moldavië en het Sovjetverleden. Het was voor mij dan ook zoeken naar de juiste benaderingswijze. In het begin waren de kinderen dan ook afwachtend, maar ik liet hen 'vrij'! In groepjes van vier nodigde ik de kinderen uit in de muziekruimte en vroeg hen om rond te kijken en de instrumenten uit te proberen. De kinderen pakte deze ‘vrijheid’ maar al te graag aan en al snel vulde klanken de muziekruimte.

Nu zijn wij zes weken verder en ik kan constateren dat de kinderen zichzelf laten zien. Zo word ik bijv. van alle kanten uitgeprobeerd en komen meerdere strategieën aan de orde om bijv. een gewenst muziekinstrument te bemachtigen. Dit is mijn gewenste interactie denkende aan het fenomeen ‘Muziektherapie’. Nu is het doormiddel van muziek samen toewerken naar het maken van eigen regels met de daarbij geldende normen en waarden. Ik ga steeds meer van de kinderen vragen waarbij ik stuit op weerstand, want het kind denkt; ‘ik wil doen wat ik wil!’. Wanneer één kind dit denkt in een groep van vier bestaat de mogelijkheid om dit om te buigen. Maar wanneer drie van de vier kinderen zo denken wordt het een stuk ingewikkelder. Met deze groepen ga ik één op één werken. Maar dat de kinderen genieten van de muziek is alom merk- en vooral hoorbaar!

Ter afsluiting een kort verhaaltje met de titel;

‘rode sap’

Samen met Sam ging ik op weg naar een gezin, welke leeft onder erbarmelijke, omstandigheden om een gasfles te vullen. Het gezin betreft een alleenstaande moeder welke leeft in een klein huisje zonder elektriciteit met drie kinderen waarvan één baby. Met moeite krijgen zij één kleine ruimte warm wat straks in de winter waarschijnlijk een nog grotere uitdaging wordt. In het huis bevinden zich overal gaten en kieren en buiten hebben zij een waterkraan welke in de winter vast en zeker bevriest. Deze situatie kwam bij mij wel even binnen!

Maar wat was het geval, de baby was vandaag gedoopt en wij werden uitgenodigd aan tafel. Er zat familie aan tafel en ik nam plaats naast een potige oudere dame. Er stond allerlei eten op tafel. Er werden borden voor ons afgewassen en daar gingen wij dan. Even ter verduidelijking, wij hadden net gegeten. Maar niks eten, dat kun je toch niet maken?! Dus ik at een stuk vlees, wat kaas en ook wat salade. Op een gegeven moment ging er een plastic fles met rode sap over de tafel. De potige oudere dame naast mij schonk een glaasje in en gaf het aan mij. Zonder verder na te denken nam ik een slok en ik dacht; ‘ooh joh, maar dit is geen sap!’. En wat bleek, het was inderdaad zelfgestookte wijn met daarin een leuke hoeveelheid alcohol! De potige oudere dame stond erop dat ik het glas leegdronk. En om eerlijk te zijn, het was niet vies! Maar ik had wel wat uit te leggen aan de voorganger van de kerk! Er wordt namelijk geen alcohol genuttigd binnen de Christelijke gemeenschap in Moldavië.

Op naar de volgende belevenissen en ik mag heerlijk muziek blijven maken met de kinderen en de ouderen..! Ik voel mij een gezegend mens..!

Mult sanatate si la revedere,

Tony Macaroni Peperoni Bonboni (hij wordt nog steeds langer..!)