Op naar mijn verblijfsvergunning..!

Testen

Een aantal dagen geleden had Sam voor mij ontzettend ‘naar’ nieuws. Ik hoefde namelijk niet alle acht testen te doen voor het verkrijgen van een verblijfsvergunning..! Ik kon uiteraard nog net blijven zitten, anders had ik een gat in het dak gesprongen. Aan de andere kant had het voor mij ook een leuk en spannend avontuur geweest. Maar goed, een gedeelte van het avontuur ging gewoon door. Eén test welteverstaan. Mijn bloedgroep moest bepaald worden. Dit komt en moet op elk officieel document komen te staan. Eerlijk gezegd heb ik mijn bloedgroep nooit geweten. Dit tot aan de dag van vandaag!

Ziekenhuis

Vanmorgen om half tien werd ik opgehaald door Sam. Wij gingen op weg naar het streekziekenhuis binnen de provincie Anenii Noi in de plaats Anenii Noi. Twintig minuten rijden vanuit Tintareni. Dit betreft één van de grotere ziekenhuizen binnen Moldavië. Bij het binnenstappen in het ziekenhuis passeerde ons al schoffelend, zuchtend en steunend op een stok een oud dametje. Die lieten wij uiteraard even voor gaan. Eenmaal binnen gingen wij op zoek naar de receptie. Eénmaal gevonden stond er een rij van twee mensen voor ons wat in één keer een rij van drie mensen betrof. Tja, zegt Sam, voordringen is hier heel normaal.

De vrouw voor ons was aan de beurt. Het luikje ging open en weer dicht, want de telefoon ging. Sam en ik zeiden tegen elkaar; ‘dus de telefoon gaat voor!’. Vervolgens liep de receptioniste achter de balie weg en bleef een tijdje weg. Wij wachten..! Even later kwam de receptioniste terug met een bakje koffie. Als er een land is waar je geleerd wordt om te wachten dan is het Moldavië. Eenmaal aan de beurt werd ons verteld om ons op de derde verdieping te melden. Dit is twee hoog, want de begane grond is in Moldavië nummer één. En dan is er geen lift. Dit in het gehele ziekenhuis niet. Nu is dat voor mij uiteraard geen probleem, want ik heb twee gezonde benen. Maar denk eens aan dat oude dametje die ons passeerde..!

Wij kwamen aan op de derde verdieping twee hoog. Wij liepen een donkere smalle gang op. Het was er warm en er waren veel mensen. Baby’s, kinderen, volwassenen, opa’s en oma’s. Die drukte in dat smalle gangetje voelde voor mij behoorlijk benauwend. Mijn reactie in mijn hoofd was; ‘mensen, mensen, mensen het is mij allemaal wat en laat ik maar niet nadenken over hygiëne’. De gang had allemaal kleine kamertjes gevuld met verschillende medische specialisten. In de smalle gang wachtte de één staand en de ander zittend totdat zij aan de beurt waren. Dat is voor mij prima, maar voor iemand die zwak, ziek en misselijk is betreft het absoluut geen pretje.

Eenmaal aan de beurt werden wij doorverwezen naar kamertje 312 even verderop. Eenmaal bij de deur zat de deur op slot en er was niemand aanwezig. Nu is het weer wachten, zei Sam. En wij plofte neer op een houtenbankje. Tegenover ons had je het toilet. Nou werkelijk waar, ik heb nog nooit een toilet gezien met zo’n smal deurtje. En dat in het ziekenhuis..! Je mag blij zijn dat je erdoor bent voordat je behoefte zich voltrokken heeft..! Ongelooflijk..!

Wanneer een dokters- of verpleegstersjas onze kant op kwam was het elke keer weer hopen dat het voor ons was. Uiteindelijk hebben wij zeker een half uur gezeten wanneer een vriendelijke zuster ons tegemoet kwam, de deur voor ons open deed en ik plaats mocht nemen in de stoel. Vervolgens kreeg ik een speldenprik in mijn ringvinger, ging het bloed door allerlei verschillende vloeistoffen heen en werd mijn paspoort gecontroleerd. Van de zuster kreeg ik de opmerking; ‘wij komen allemaal jullie kant op en jij komt onze kant op!’. Die heb ik in de ruim twee weken dat ik hier zit al meerdere keren gehoord.

Vertaalbureau

Ik was weer een stap verder. In de middag voltrok zich de volgende stap. Ik ben samen met Sam naar de hoofdstad Chisineau geweest. Een aantal documenten moeten namelijk vertaald worden voor mijn verblijfsvergunning. Het vertaalbureau zit gevestigd in een drie sterren hotel midden in de stad. Wij gingen met de lift naar verdieping vier. Hier dus wel een lift..! Zegt misschien wel iets over het sociale systeem binnen het land, maar dat terzijde. Op de vierde verdieping van het hotel troffen wij allerlei kantoortjes. Van advocaat tot, nou ja, dus een vertaalbureau..! Als het goed is zijn mijn documenten aanstaande vrijdag klaar. En het bedrag, daar hebben wij het maar even niet over. Dat willen de Nederlandse vertaalbureaus niet weten. Het is in ieder geval spotgoedkoop..!


Al met al weet ik nu wat mijn bloedgroep is en worden de benodigde documenten vertaald. Dit had mij waarschijnlijk zeker een week gekost om dit alles voor elkaar te boxen. Dus mijn gids door dit alles vandaag de dag, genaamd Sam, en ook Rodica (de vrouw van Sam) die alles voor mij heeft uitgezocht ben ik ontzettend dankbaar..!

Op naar de volgende stappen..!