Nieuwsbrief Augustus Muziekproject-Moldavië

Inmiddels heb ik vijf weken in Moldavië achter de rug. Dit betrof een enerverende periode met verschillende indrukken. Er is veel op mij afgekomen; zowel mooie, indrukwekkende als schokkende aspecten van het leven in Moldavië. Zo nu en dan geeft dat bij mij een mix van emoties zoals verbazing, verdriet, boosheid, teleurstelling, machteloosheid en ook zeker vrolijkheid!

Twee weken kinderkamp

Tijdens het kinderkamp kwam ik direct in de Moldavische cultuur terecht. Zo heerste er discipline. Dit werd visueel, doordat de kinderen van groot naar klein strak in rijen moesten staan, en ook auditief, want als de fluit klonk dan werd het ‘bijna altijd’ direct stil. Hierin kwam, naar eigen zeggen, mede een zekere hiërarchie naar voren. Dit was ook merkbaar tijdens het doen van sport en spel en de knutselwerkjes. De ‘sterkste’ kreeg de beste zit- of startplaats. Het was interessant om de groepsdynamica te observeren (Tja, ik blijf Muziektherapeut). Al met al heb ik ontzettend genoten van de fanatieke, geconcentreerde, vrolijke, ondeugende en lieve kindergezichten. Ook als Nederlands en Moldavisch team hebben wij, naar eigen zeggen, veel van elkaar mogen leren!

Het leren van de Roemeense taal

De personen die mijn blog volgen (http://muziekproject-tony.waarbenjij.nu/) weten dat het startschot van mijn Roemeense taalontwikkeling heeft geklonken. Inmiddels heb ik tien lessen achter de rug. Ik krijg les van Emilia. Zij heeft veertig jaar les gegeven op de plaatselijke basisschool en is nu met pensioen (gedeeltelijk met pensioen dus). Het uitspreken gaat mij steeds beter af. Zo zat ik op een avond samen met het zoontje van Sam en Rodica op de bank voor te lezen uit een kinderboek. Dit betrof voor mij een hele uitdaging en voor de zoon van Sam was het een fluitje van een cent! Cynisch gesproken, lekker inspirerend! Daarbij heb ik een start gemaakt met de vijf naamvallen..! Mijn motivatie om de taal te leren haal ik uit het geen om mij heen. Ik kan niet wachten om dieper in gesprek te gaan met de lokale mensen dan alleen te kunnen zeggen ‘ja’, ‘nee’ en ‘goedendag’. Mede denkende aan de Muziektherapiesessies!

De Moldavische cultuur

De instabiliteit, heersende mentaliteit, armoede, agressie, drankmisbruik en huiselijk geweld komen op mij af. Ik zit hier nu vijf weken en kan nu al een rij opnoemen aan gebeurtenissen waar mijn mond van openviel en innerlijke stilte de overhand kreeg. Om er een aantal te noemen; een dronkenman die uitgelachen werd door een groep kinderen, mannen die doelloos bij elkaar zaten met flessen drank, een man die op de grond viel waarna een vrouw hem toeschreeuwde en kapotte huizen opgebouwd uit leem waarin toch echt mensen schijnen te wonen. Dit zijn dus de leefomstandigheden van kinderen en ouderen waarmee ik muziek hoop te maken..?!

Maar dat kan toch anders..?!

Zo nu en dan wordt aanspraak gemaakt op mijn relativerend vermogen. Hierin komt mijn Nederlandse en Westerse denkwijze naar voren. Eén van de eerste dingen die mij opviel was de materiële chaos. Als voorbeeld de vuilnisbelt. Alles, echt werkelijk alles, wordt er neergegooid. Van chemisch afval tot kapotte deuren. Ik stelde aan Sam de vraag of dit door iemand beheerd wordt. Een glimlach verscheen op zijn gezicht. Het antwoord was dan ook ; ‘nee’. Ik dacht direct; maar dat is toch het minste wat je kunt doen?; iemand die het terrein in de gaten houdt? en misschien voorzichtig begint met het sorteren van afval?. Dat is dus veel te ver gedacht! Bijv. Wie gaat die man of vrouw betalen? Wie zegt dat het nodig is? Dit werkt toch ook? Ik merk dat mijn relativerend vermogen terug moet naar de geschiedenis van het land. De heersende mentaliteit heeft, naar mijn mening, ergens een zekere fundatie gekregen. Dit ontrafelen vind ik belangrijk. Op die manier kan ik erachter komen hoe de mentaliteit, heersend binnen de algehele maatschappij, in elkaar zit. Vervolgens kan er langzaamaan zicht komen op de doelen waar ik samen met de ander, kind of oudere, aan kan gaan werken binnen een Muziektherapiesessie.

Wat als..?

Na gekregen antwoorden op mijn vraagstukken lijk ik te moeten constateren dat het leven niet eerlijk in elkaar steekt. Dan vertel ik niks nieuws denk ik? Nu kan ik veroordelend tegenover de ander staan en eens vertellen hoe het anders moet, maar wat als ik in Moldavië geboren was? Hoe had mijn leven er dan uit gezien? Misschien zat ik ook wel als vele andere mannen gezellig met een paar vrienden in de kroeg, want het leven wat ik leid is toch uitzichtloos. Mijn ouders zijn nergens te bekennen. Ik heb wel een broer, maar die zit in de gevangenis. Ook heb ik een huis en een stuk grond, maar er is van alles kapot. De oogst is mislukt en geld om spullen te kopen heb ik niet. Ik heb wel werk, maar voor honderd euro in de maand kan ik net mijn gas, water en licht betalen. Overigens is nu alles afgesloten, want ik ben voor de zoveelste keer opgelicht door mijn werkgever, met zijn dikke auto! Weet je wat, ik ga weer ‘gezellig’ naar mijn vrienden in de kroeg!

Alleen al wanneer ik het opschrijf word ik moedeloos! Ik stel dan ook vragen aan God; ‘waarom zij wel en ik niet?’ en ‘hoe kun je te midden van zo’n situatie weer hoop/levensgeluk creëren en ervaren in een mensenleven?’. Een ieder doet dit op zijn manier, waaronder een greep naar de drankfles. Wat is dan goed of normaal? Ik vind mijn hoop en liefde in mijn geloof en de mensen om mij heen. Mag ik dat een ander opleggen? En wat is eigenlijk ‘hoop’ en ‘levensgeluk’? Zoals je leest ontstaan er bij mij, en misschien ook wel bij jou, genoeg vraagstukken.

In Moldavië zijn vele handen nodig waarvan ik er één paar mag zijn. Alleen al de gelegenheid krijgen om hier te zijn, het hebben van de benodigde faciliteiten en het ervaren van warme mensen om mij heen, zowel in Nederland als in Moldavië, zorgen ervoor dat ik dankbaar mag en kan zijn!

Ik wil jullie vragen om voor het volgende te bidden, te duimen en menigmaal een wens te doen;

• Wegnemen van de onrust in Oekraïne die de verdeeldheid in Moldavië versterkt!
• Regen, het heeft +/- twee maanden niet ‘fatsoenlijk’ geregend
• Voor een goede start van de naschoolse opvang en het ouderencentrum binnen stichting ‘Hart voor Moldavië’ en stichting ‘Bethania’
• Voor de voorbereidingen van het Muziekproject, welke 15 september van start gaat
• Het verkrijgen van mijn verblijfsvergunning
• Het leren van de Roemeense taal

Ik wil jullie hartelijk danken voor het meelezen en meeleven, la revedere,
Tony Imthorn