Een andere kerst dan gewoonlijk
Door: Tony Imthorn
Blijf op de hoogte en volg Tony
30 December 2015 | Moldavië, Chisinau
Vaak sta ik bij kerst stil bij de mooie dingen in het leven die ik koester en ook de moeilijke dingen in het leven die ik bevecht. Ik denk dan bijvoorbeeld aan het behalen van een diploma, feestelijke activiteiten, ziekte, het gemis van geliefden en de nood die zich op deze wereld bevindt en afspeelt. Zo gaat kerst vaak gepaard met goede doelen. Deze kerst bevond ik mij, voor mijn gevoel, aan de andere kant van de streep. Normaal geef ik tijdens de verschillende kerstdiensten of concerten een gift aan een goed doel en nu bevond ik mij aan de kant waar die giften terecht komen. Het zijn aan de andere kant van de streep ervoer ik o.a. tijdens het zingen van Colinda’s (Christmas Carols) bij eenzame ouderen op kerstavond.
Van klank naar leven
Na de kerstdienst op kerstavond ben ik met een groep jongeren en mijn gitaar langs verschillende deuren geweest van eenzame ouderen. Uiteraard hebben wij ook even stil gestaan om een aantal liederen te zingen. De verschillende leefsituaties maakte mij behoorlijk stil, niet echt bevorderlijk wanneer er gezongen moet worden! Het was donker waar de volle heldere maan verandering in bracht, tjee wat kan het donker zijn in Moldavië (wat zie je dan ongelooflijk veel sterren!). Zo zijn er in het hele dorp misschien tien lantaarnpalen en ook het licht vanuit de huizen zet niet veel zoden aan de dijk. Zo, dit even tussendoor! Ik heb op paadjes gelopen waarvan ik dacht; leidt dit daadwerkelijk ergens naartoe? Maar toch, aan het einde van één van de paadjes bevond zich een klein huisje met twee kamers. Omdat ik de gitaar bespeelde ging ik vaak als tweede het huis binnen. Eerst liep ik een klein halletje door (letterlijk drie stappen), daar bevond zich een geïmproviseerde postoel. Een stoel waarvan de zitting was verwijderd met daaronder een vuilniszak. De persoon voor mij deed de gordijn opzij van de keuken, slaapkamer en woonkamer in één (multifunctioneel). Ik keek naar binnen waarbij mijn ogen vielen op een bed. Op dat bed bevond zich iemand inéén gekropen en ingewikkeld in lakens. Ik kreeg een knikje van één van de jongeren en starte mijn muzikaal intro op mijn gitaar.
Naarmate de klanken de ruimte vervulde kwam er beweging in de lakens. Er klonk een aantal keer zacht; ‘muzica…, muzica…’. De persoon ontdeed zich van zijn lakens en ging op de rand van zijn bed zitten. Een kleine oude man tasten met zijn handen om zich heen opzoek naar contact. Onder het zingen zei ik de man een aantal keer gedag en wat wij aan het doen waren. Daar kreeg de man weinig van mee, want hij was namelijk doof en daarbij ook blind. Alleen door dichtbij zijn linker oor hardop en duidelijk te praten kwam er enigszins een stuk communicatie tot stand. De man wilde meer contact en liet zich van zijn bedrand glijden. Al wankelend, met zijn hoofd stotend tegen een laag hangende lamp en met een kromme rug stond hij in zijn huisje omringt door mensen die de tijd namen liederen voor hem te zingen. Even een moment van eenzaamheid getackeld! Ik zag de man staan en dacht; nog even en deze man begint te dansen! Het was een mooie avond met uiteraard dubbele gevoelens, want wij gingen weer weg waarna, onder andere deze man, alleen achter bleef! Maar dit moment pakt niemand meer van hem af!
Tweede kerstdag
Dit betrof een tweede kerstdag die ik voorheen weleens anders had ingevuld. Wij hebben deze dag namelijk brandhout rondgebracht bij ouderen en gezinnen die zich in zo’n situatie bevonden dat het ontvangen van brandhout geen overbodige luxe betrof! Enkele weken geleden hebben twee Nederlanders voor een week een bezoek gebracht aan Moldavië. In vier dagen hebben zij samen met twee Moldavenen twintig kuub hout een kopje kleiner gemaakt, oftewel gekloofd! Dat is toch wel een compliment waard! Ook hebben zij een aantal ladingen weggebracht naar gezinnen welke dit dankbaar in ontvangst namen. Maar er lag nog een flinke stapel brandhout wachtend op iemand die het nodig heeft! Er werd mij gevraagd om mee te helpen met wegbrengen en daarop antwoordde ik; ‘ja’. Stom natuurlijk, had ik nooit moeten doen, wat een klus (gekkigheid)..! Was super mooi om te doen en wederom confronterend!
Wij hadden met elkaar een bus vol geladen en gingen op weg naar Bulboaca. Een plaats twintig minuten rijden verderop. Eenmaal in het dorp aangekomen sloegen wij linksaf omhoog een zandweggetje op. Wij reden in een oogwenk de armoede in. Allemaal klein vervallen huisjes. Buiten hing de was al wapperend aan de waslijn, waaruit dus bleek dat er daadwerkelijk mensen wonen. Ook hingen er kleine kleertjes tussen, waaruit ik mocht concluderen dat er mede hele gezinnen woonden met kleine kinderen. Na een aantal meter rijden trapte Sam op de rem. Sam zei; wij zijn er, kijk maar! Ik zei; Kijk maar, waar? Sam zei; ja, daar is het. Tot mij kwam een stukje grond met daarop een klein lemen huisje, voor in hoeverre je het een huisje mag noemen. Een betere benaming vind ik een schuurtje met daarop een dak. Ik stapte de bus uit en bij het uitstappen stonden er in één keer drie kleine kinderen voor mijn neus. Alle drie hadden zij kapotte schoenen en vieze kleren aan, zwarte handen en gezichten met daarbij allen een mooie glimlach en glimmende ogen. Zij gingen van groot naar klein in een rijtje staan achter de bus. Dit mijns inziens met het idee, mogen wij ook wat hebben? Tja, konden wij iedereen maar helpen!
Eenmaal binnen in het huisje troffen wij een oude vrouw op bed en het was binnen behoorlijk koud. In de ruimte stonden twee bedden en een kachel en dat was het ook, want meer kon er ook echt niet in. Zo kon je net met twee personen naast haar bed staan. Wij kwamen niet voor niks, want er was geen houtsnipper aanwezig. Nu heeft zij een mooi gevuld hokje met brandhout! Sam vertelde mij dat deze oude vrouw al twintig jaar op bed ligt, twintig jaar! Dat betekend dus twee derde van mijn leven! Niet voor te stellen!
Afscheid nemen
Over twee weken vertrek ik naar Nederland. Een dag om naar uit te kijken, maar ook een dag waar ik afscheid moet nemen. Vorige week heb ik afscheid mogen nemen van de kinderen en de ouderen. Dit betrof een moment om dankbaar terug te kijken op wat zich de revue gepasseerd heeft. Met elk kind heb ik samen met Sam een korte fotoshoot gedaan. Elk kind heb ik een foto meegegeven met achterop de foto voor ieder kind een wens en een persoonlijk compliment. Dit was een hele klus waar Rodica mij bij geholpen heeft. Ik kan nu een beetje Roemeens, maar het schrijven is toch nog wel een hele opgave. Ook heb ik tijdens kerst mogen genieten van de kinderen. Wij hebben namelijk vijf liederen ter gehore gebracht tijdens de kerstdienst.
Nu is het op naar het nieuwe jaar en ik wens jullie dan ook een goede jaarwisseling en een gelukkig nieuwjaar!
Tony Macaroni Peperoni Bonboni
-
30 December 2015 - 12:35
Mieke:
Ha die tony, wat heb jij bijzondere dingen meegemaakt en wat heb je veel mensen een beetje gelukkiger gemaakt..... Jouw warmte zal nog lamg nagloeien.
Jij ook een prachtig nieuw jaar gewenst.... Liefs. Mieke -
30 December 2015 - 12:47
McGregor:
Wow Tony,
Mijn hart smelt door wat jij voor die mensen betekent daar zeg. Supertrots op wat je doet, waarschijnlijk ook omdat ik het niet zou aangaan zo ver weg van alle overbodige luxe hier. Petje af, of beter gezegd, Stetson af!! haha. Een ding is voor mij in ieder geval wel duidelijk.
Jouw karma gaat je heel ver brengen mijn vriend. Ben je er klaar voor?
Love,
McGreg -
30 December 2015 - 13:36
Magda:
Lieve toon,
Wat spreekt er een compassion door de brief heen. Ja joh, je hebt zoveel gezien en nu dat een plekje geven he. Ik zie ernaar uit je weer te spreken maar ik snap dat het bij jouw dubbel is. Ga nog lekker genieten van je laatste dagen. Tot zo -
30 December 2015 - 16:21
Rodica:
Frumos ai scris Tony,
A fost o binecuvantare minunata pentru mine sa fim o echipa, am si invatat multe de la tine. Esti un adevarat om, plin de compasiune in ceea ce faci. Iti doresc mult succes in continuare. Stii, ai talent la scris.
Rodica -
31 December 2015 - 21:07
Joke:
Tony, we kennen elkaar niet, maar door jou betrokkenheid, je delen en foto's beleef ik het gewoon weer. Dank je wel voor het zonnetje wat je door je muziek bij velen hebt mogen schijnen. Ieder op haar of zijn wijze mogen we wat doen voor hen die zo weinig hebben. Zegen voor de komende weken. -
31 December 2015 - 21:46
Jolanda:
Prachtig wat je daar hebt gedaan! Een goed afronding van je tijd daar gewenst. Koester elke mooie ervaring die je mee naar huis neemt én met trots kun je terug kijken op elke ervaring die jij een ander hebt gegeven in de afgelopen maanden. Graag hoor ik je verhalen ook nog eens persoonlijk! -
20 Januari 2016 - 06:52
Susan:
Tony, ik lees nu pas jouw blog; ik schrik wel van de armoede daar in Moldavië. En wat geweldig dat je iets hebt kunnen betekenen voor deze mensen, echt bijzonder. Dank daarvoor! Heel hartelijke groeten van Susan (De Biltse Hof)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
